PLAN DALTOŃSKI W GRUPIE SMOKI

Praca nauczyciela to poszukiwanie metod i form pracy, dostosowanych do indywidualnych potrzeb  każdego dziecka, które sprawią, że uczenie stanie się procesem. Idea planu daltońskiego powstała w pierwszej połowie XX wieku. Początkowo nazywany był on Laboratoryjnym Planem Daltońskim i został opracowany  przez Helen Parkhurst w Stanach Zjednoczonych. Impulsem do jego stworzenia była codzienna praca nauczycielki, która zmuszona była pracować z dziećmi o różnym poziomie umiejętności oraz z odmiennymi potrzebami edukacyjnymi. Plan daltoński to koncepcja polegająca na wdrażaniu do samodzielności w działaniu, podejmowaniu inicjatyw i odpowiedzialności za swoją pracę a także rozwijająca umiejętność współpracy. Trzy zasady daltońskie to: odpowiedzialność, samodzielność i współpraca.W koncepcji planu daltońskiego nauczyciel nie jest liderem procesu lecz osobą wspierającą i nie tylko on bierze odpowiedzialność za proces uczenia, lecz część tej odpowiedzialności powierza dziecku. Jest obserwatorem i podejmuje działanie wtedy, kiedy jest naprawdę potrzebny. Nauczyciel nie jest nauczycielem który ,,naucza”, ale osobą, która stwarza sytuacje w których dziecko uczy się – bo samo tego chce.

Kluczową ideą planu daltońskiego jest indywidualizacja procesu nauczania. Plan daltoński daje narzędzia i sposoby pozwalające na indywidualizację tego procesu, m.in.:

• umożliwia dostosowanie tempa nauki do możliwości dziecka,
• uczy polegania na sobie,
• rozwija inicjatywę i samodzielność – w działaniu i w myśleniu,
• inspiruje do poszukiwania najlepszych i najprostszych metod pracy,
• kształci poczucie odpowiedzialności za wykonanie podjętego działania,
• wdraża do samodzielnego uczenia się dziecka,
• to nie tylko wizualne pomoce, ale zmiana sposobu myślenia, działania dzieci i nauczyciela,
• to swobodny dostęp do tego, co dzieciom jest aktualnie potrzebne,
• to wolność decydowania bez ciągłego pytania „czy mogę?”

 

            

Liczy się współpraca ;)